Fundi i Botës Tënde: Përpjekje apo Hir?

KAPITULLI 10

Më pyesin shpesh se sa pjesë e procesit të zgjimit është hiri dhe sa prej tij kërkon një zell ose përpjekje të caktuar të vetëdijshme.

Për të qenë i sinqertë, një pyetje e tillë është shumë e vështirë për t’u përgjigjur. Në shkollat ​​radikale të jodualitetit, shumë njerëz do të thoshin se gjithçka është sipas hirit dhe nuk ka vend për përpjekje. Këta njerëz do të thoshin, “Rradikalisht, radikalisht lëshohu; lini rrënjësisht gjithçka në dorë të hirit, sepse nuk ka bërës të veçantë; ekziston vetëm vullneti i Zotit, dhe gjithçka është e pandashme nga vullneti i Zotit, kështu që në fund gjithçka është hir.”

Pastaj, sigurisht, ka shkolla dhe qasje të tjera që do të ishin shumë më të përqendruara te përpjekjet. Këto shkolla do të thoshin se ju duhet të përpiqeni të kapërceni iluzionet tuaja; ju duhet të bëni një sasi të madhe përpjekjesh; ju duhet të keni një sasi të madhe disipline shpirtërore; ju duhet të keni gatishmërinë për të parë dhe pyetur vërtet.

Këto dy pikëpamje janë shpesh në mohim të njëra-tjetrës. Lloji i mësimeve që thonë se duhet të bëni shumë përpjekje, shpesh kanë pak vend për spontanitet dhe natyrshmëri. Lloji i mësimeve që thonë se gjithçka është vullneti i Zotit – që nuk ka asnjë rol që ju të luani, kështu që mund të relaksoheni dhe të lini gjithçka të ndodhë – mund të fiksohet në një këndvështrim absolut që shpesh neglizhon një vizion më të madh. Një nga gjërat që kam kuptuar, shumë kohë më parë, është se e vërteta nuk qëndron kurrë në ndonjë deklaratë të polarizuar apo formulim dualist. Sigurisht që përvoja ime e natyrës përfundimtare të realitetit është diçka që nuk mund të shprehet apo formulohet në një mënyrë dualiste; është përtej të gjitha këndvështrimeve dualiste.

Pra, kur njerëzit më pyesin nëse duhet të bëjnë përpjekje apo jo, nëse kjo është e gjitha hir, apo nëse kërkon vëmendjen e tyre, udhëzuesi më i dobishëm që mund të ofroj është të kërkojnë përgjigjen në brendësi. Nëse jeni vërtet të sinqertë me veten, do ta dini në brendësi nëse është e nevojshme të hetoni një fiksim në mendje, në trup ose në stomak; do ta dini kur të thirreni të disiplinoni veten dhe të shikoni me vëmendje diçka. Dhe nëse duhet të bëni përpjekje për ta parë atë, atëherë kështu le të jetë. Përpiquni ta shikoni, ta vini në dyshim dhe ta zbuloni.

Përsëri, të gjitha fiksimet tona kanë origjinën në nivelin e ideve. Një nga pikat hyrëse është të shikoni se çfarë besoni, çfarë mendimi specifik po ju bën të perceptoni ndarjen ose të shkoni në ndarje emocionale. Kjo është disiplina, pjesa e përpjekjes së procesit të zgjimit: gatishmëria dhe guximi për të pyetur. Ndonjëherë është e nevojshme të kalojmë përtej një lloj përtacie ose dembelizmi të brendshëm dhe të sfidojmë veten për të parë diçka me qartësi.

Unë shpesh u them studentëve të mi se është e nevojshme të kesh guximin të pyesësh. Guximi për të pyetur kërkon energji të vërtetë. Kërkon guxim për të parë diçka vërtet thellë. Kërkon fokus dhe vëmendje për të parë modelet tuaja themelore, strukturat themelore të besimit të një fiksimi mendor, fizik ose emocional. Nëse jemi të sinqertë dhe të ndershëm me veten, ekziston një ndjenjë intuitive e asaj që po shmangim. Nëse mund të gjejmë aftësinë për të qenë të sinqertë, do të fillojmë të ndjejmë në vetvete kur të thirremi për të bërë përpjekje.

Nëse po dëgjojmë thellë, do të ndiejmë gjithashtu kur është koha për të lënë të shkojë, kur është koha për ta lënë hirin të bëjë atë që vetëm hiri mund të bëjë. Ne do ta dimë se kur është koha për të hapur dhe për të hequr dorë nga çdo lloj përpjekjeje ose mundimi, që mund të përfshijë heqjen dorë nga hetimi ose marrja në pyetje. Është një moment për të ditur se kur keni bërë gjithçka që duhet të bëni, kur e keni përmbushur qëllimin tuaj dhe ka ardhur koha të lini të shkojë dhe të lini diçka tjetër përveç ndjenjës suaj iluzore të vetvetes.

Nuk ka asnjë recetë që mund të jap se kur duhet bërë njëra dhe kur të bëhet tjetra – është çështje ndjeshmërie, çështje të jesh i sinqertë me veten. Ndonjëherë njerëzit më pyesin nëse duhet të meditojnë apo jo. “Disa njerëz thonë se nuk duhet të meditoj, sepse është thjesht më shumë ndjekje-vetjake,” thonë ata. “Të tjerët thonë se duhet të meditoj, sepse nëse nuk meditoj, mund të mos zgjohem kurrë. Çfarë mendoni?”

Atyre njerëzve u them: “Epo, më thuaj – a je thirrur të meditosh? Nuk është çështje e duhet apo nuk duhet; nuk është as çështja nëse është mendja apo egoja juaj që ju bën pyetjen. Çfarë ka më thellë se kaq? Çfarë ka nën këtë? Çfarë dini në të vërtetë? Çfarë dini në të vërtetë – nëse doni ta dini apo jo?”

Kjo është pyetja e rëndësishme.

Mendoj se një nga detyrat kryesore të mësuesit është t’i ndihmojë studentët të lidhen me sensin e tyre intuitiv dhe natyror të drejtimit – “mësuesi i brendshëm”, siç quhet ndonjëherë. Unë jam i vetëdijshëm se shumë njerëz kanë pak kuptim për mësuesin e brendshëm. Ka njerëz që janë aq të konfliktuar sa është pothuajse e pamundur për ta ta gjejnë atë. Në atë rast, një mësues i jashtëm mund të jetë i nevojshëm për t’i dhënë drejtim, për t’i ndihmuar ata të shohin se ku duhet të shkojnë dhe çfarë duhet të shikojnë në mënyrë që të gjejnë këtë ndjenjë të brendshme të udhëzimit.

Shumë njerëz heqin dorë nga përgjegjësia për veten e tyre. Shumë njerëz në spiritualitet duan që dikush t’u thotë se çfarë të bëjnë. Ata duan që mësuesi të thotë: “Bëje këtë ose mos e bëj atë. Medito kaq shumë ose medito kaq shumë.” Nëse na kap ky zakon, mund të qëndrojmë në një lloj spiritualiteti foshnjëror. Në një moment të caktuar duhet të rritemi; ne duhet të shikojmë në brendësi të vetes për udhëheqjen tonë të brendshme. Ka gjëra që shumica e qenieve njerëzore i dinë; ata thjesht nuk duan t’i dine ato. Ata e dinë thellë se disa gjëra në jetën e tyre funksionojnë ose nuk funksionojnë, se disa pjesë të jetës së tyre janë funksionale dhe të tjera janë jofunksionale. Por ndonjëherë, si qenie njerëzore, ne nuk duam të dimë se çfarë nuk është e përshtatshme. Kështu që ne bëjmë sikur nuk e dimë.

Ajo që është më e rëndësishme është të dalësh nga shtirja. Ka një kohë dhe një vend për çdo gjë. Ka një kohë për të bërë përpjekje dhe për të qenë i disiplinuar. Ka një kohë për të lënë të shkojë dhe për të kuptuar se nuk mund ta bëni vetëm, se kjo varet nga hiri, se mundimi, sforcimi dhe përpjekja nuk luajnë asnjë rol.

Por kupto një gjë: trajektorja e jetës sonë shpirtërore – pavarësisht se cila është rruga jonë, nëse është një rrugë progresive apo një rrugë e drejtpërdrejtë, nëse është një rrugë devotshmërie apo ndryshe – trajektorja e jetës sonë shpirtërore dhe e gjithë zgjimit shpirtëror është drejt dorëzimit. Në fund të fundit, ky është emri i lojës spirituale. Gjithçka që bëjmë spiritualisht po na çon në një gjendje spontane të dorëzimit – në lëshim. Këtu çon gjithçka, pavarësisht se cila është rruga, pavarësisht nga praktika. Pasi ta dini këtë, vini re se çdo hap gjatë rrugës është mundësia e radhës për t’u dorëzuar.

Mund të duhen përpjekje për të arritur atje; mund të duhen përpjekje për t’ju çuar ju në pikën ku jeni të gatshëm të lini të shkoni në hir, por në fund të fundit i gjithë spiritualiteti zbret në heqjen dorë nga iluzioni i vetes së ndarë, duke hequr dorë nga mënyra se si mendojmë se është bota dhe ashtu siç mendojmë se duhet të jetë.

Ne duhet të kemi gatishmërinë për të humbur botën tonë. Ajo gatishmëri është dorëzimi; ajo gatishmeri është lëshimi. Dhe secili prej nesh duhet të gjejë se çfarë do të thotë për ne ky lëshim, çfarë duhet të heqim dorë nga. Nëse është e lehtë apo e vështirë nuk ka aspak rëndësi. Është lëshimi që në fund të fundit është i rëndësishëm.