Fundi i Botës Tënde: Vetë Jeta Mban Një Pasqyrë Për Zgjimin Tonë

KAPITULLI 7

Unë dua të ndaj disa aspekte të rrugëtimit tim të shpalosjes. Ne kemi folur për kalimin nga ajo që unë po e quaj zgjim të paqëndrueshëm në zgjim të qëndrueshëm. Për mua, si shumica e njerëzve, ishte një proces që u shpalos në jetën time pas zgjimit të madh fillestar që ndodhi kur isha njëzet e pesë vjeç, një proces shpalosjeje që zgjati rreth shtatë vjet. Unë kam folur tashmë për disa nga ato që më kanë ndodhur. Por dua të përshkruaj diçka tjetër që nuk trajtohet shpesh në diskutimet shpirtërore: Se si vetë jeta, jeta e përditshme, mund të jetë mësuesi ynë më i vlefshëm. Unë do të përdor disa nga përvojat e mia për të ilustruar këtë pikë.

Pothuajse që nga koha kur linda, kisha një natyrë konkurruese. Për pjesën më të madhe të jetës sime kjo u shfaq përmes sporteve të ndryshme. Në moshën trembëdhjetë vjeç, unë po garoja në gara me biçikleta. Në kohën kur arrita në adoleshencën time të vonë dhe në fillim të të njëzetave, po konkurroja në një nivel relativisht të lartë. Stërvitja dhe konkurrenca zunë një pjesë të madhe të jetës sime. Pra, kur pata një moment zgjimi në moshën njëzet e pesë vjec, dhe filloi një proces krejtësisht i ndryshëm në jetën time, më befasoi. Unë me të vërtetë nuk e prisja.

Me kalimin e kohës, pata një ndjenjë se realizimi që kisha përjetuar nuk ishte i plotë – mund të them se kishte ende pjesë të strukturës së personalitetit tim egoik që nuk ishin plotësisht në përputhje me atë që kisha kuptuar dhe atë që dija. Unë u përpoqa ta trajtoja këtë përmes praktikës sime shpirtërore, e cila në atë kohë ishte kryesisht meditimi dhe vetë-kërkimi përmes shkrimit.

Por përtej praktikave tona shpirtërore, ekziston vetë jeta. Diku brenda një viti nga ky zgjim, unë rashë me një sërë sëmundjesh që më rrafshuan vërtet. Ishte e vështirë fizikisht, por ishte e vështirë edhe për atë që mbeti nga struktura ime egoike. Një pjesë e madhe e identitetit tim në pesëmbëdhjetë vitet e mëparshme ishte ndërtuar rreth të qenit atlet dhe të qenit i aftë fizikisht – më fizikisht fit se 99 përqind e njerëzve që njihja.

Siç është tendenca jonë, unë kisha krijuar një ndjenjë të vërtetë të vetvetes rreth të qenit një person fizikisht dominues. Me dominues, nuk dua të them se kam qenë domosdoshmërisht i madh; Une nuk jam. Unë jam një person relativisht i shkurtër, me trup të lehtë, por si një çiklist konkurrues, nuk duhej të isha i madh për të qenë dominues. Bëhej fjalë për të qenë më i aftë fizikisht se bashkëmoshatarët e dikujt, dhe unë kisha një sasi të madhe identiteti të ndërtuar rreth këtij lloj dominimi.

Gjatë këtyre sëmundjeve, ai identitet po fshihej. Është e vështirë të kesh një identitet si atlet, sigurisht si atlet dominues, kur je duke u tharë në shtrat.

Në fazat e hershme të sëmundjes, sa herë që filloja të ndihesha pak më mirë, e gjeja veten në një xhiro me biçikletë. Kjo, natyrisht, e ktheu trupin tim përsëri në dërrmim dhe unë do ta gjeja veten përsëri të sëmurë. Për muaj të tërë shkoja përpara e mbrapa mes të qenit i sëmurë dhe më pas duke u përpjekur të jem sërish në formë, duke e bërë veten gjithnjë e më shumë të sëmurë gjatë procesit. Përfundimisht, u sëmura aq shumë sa qëndrova në shtrat për rreth gjashtë muaj.

Në fund të gjashtëmujorit pata një realizim të madh. Nuk ishte njësoj si ndriçimi apo zgjimi, por megjithatë ishte një realizim i rëndësishëm. E kuptova që nuk isha më sportist. Nuk i plotësoja më kriteret për ta konsideruar veten një sportist – nuk isha më i fortë fizikisht, nuk kisha qëndrueshmëri të madhe dhe nuk isha më një konkurrent i madh. Personazhi i “atletit” nuk më përkiste më.

Ndërsa fillova të ndihesha më mirë, kisha një ndjenjë të jashtëzakonshme shplodhjeje dhe lehtësie, sepse nuk duhej të isha më ai person dominues fizikisht. Sigurisht, pamja e zgjimit që kisha pasur në njëzet e pesë vjeç më kishte treguar tashmë se nuk isha në të vërtetë ai person. Por siç ndodh shpesh pas një përvoje iluminimi, struktura e egos nuk ishte dorëzuar aq lehtë. Kështu që sapo u bëra mirë, fillova ta shoh sëmundjen time si një dhuratë të vërtetë, një formë hiri.

Më reduktoi në diçka aq të dobët sa një qenush, dhe në këtë proces më ofroi lehtësim nga ai mandat egoik për të qenë atlet. Ishte lehtësimi i të qenit askush. Më kishte dhënë një ndjenjë edhe më të brendshme të asaj që kisha kuptuar në moshën njëzetepesë – që isha askushi, se isha i palindur, i pavdekshëm dhe i pakrijuar. Ishte e mrekullueshme ta ndjeje këtë – të jesh askush dhe asgjë – në një nivel kaq thellësisht njerëzor.

Do të doja të isha në gjendje të raportoja se shpërbërja dhe dërrmimi i ndjenjës egoike të vetvetes ishte përfundimtare në atë pikë. Por ndërsa fillova të ndihesha më mirë, fillova të ushtrohem përsëri. Unë kam pasur gjithmonë një dashuri për ushtrimet fizike. Unë kam një trup që i pëlqen të punohet dhe gjej shumë gëzim në aktivitetin fizik. Ishte një gëzim i madh të ngaisja përsëri biçikletën time – nëpër pyll, nëpër male, përreth vendit ku jetoja. Ishte edhe më e këndshme se më parë, sepse ishte gëzimi i vetë aktivitetit i kombinuar me faktin që nuk duhej të isha më konkurrues. Nuk duhej të isha dominues fizikisht; Unë thjesht mund të çikloja.

Por me kalimin e kohës, vura re se nuk po shkoja më vetëm për xhiro dhe për të shijuar veten. Kisha filluar të kaloja, në mënyrë delikate, në një regjim stërvitor, sikur të isha përsëri një çiklist konkurrues. Unë nuk isha më një çiklist konkurrues; Unë kisha dalë në pension disa vite më parë. Megjithatë, e gjeta veten duke u stërvitur sikur të isha duke u përgatitur për konkurrencë. Isha i vetëdijshëm për procesin ashtu siç po ndodhte. Unë në fakt do t’i thosha vetes: “Unë e di se e vetmja arsye për të cilën po stërvitem është që të mund të bashkoj strukturën time egoike të personalitetit.” Isha i vetëdijshëm për atë që po ndodhte, por jo mjaftueshëm i vetëdijshëm për ta lënë të shkojë. Nuk isha ende gati të hiqja dorë nga rindërtimi i vetes. Si rezultat, e gjeta veten duke u stërvitur sikur do të shkoja në Lojërat Olimpike. Dhe një vit më vonë u sëmura përsëri, u ktheva në shtrat për gjashtë muaj të tjerë, me një sëmundje tjetër dërrmuese. Përsëri, i gjithë identiteti rreth të qenit fizikisht mbizotërues u shtrydh nga sistemi im, dhe përsëri ndjeva lehtësimin e mahnitshëm që nuk duhej të isha dikush, që nuk duhej ta shihja veten në një dritë të veçantë.

Pas sëmundjes së dytë, nuk e kam dëshiruar më kurrë ringjalljen e atij personi të vjetër, personit fizikisht dominues që kisha qenë. E ndieja ende gëzimin në ushtrime, në përdorimin e trupit tim, por ajo sëmundja e dytë zhduku prirjen egoike për të gjetur një identitet rreth një imazhi të përqendruar te trupi. Ky ishte një lehtësim i madh dhe një gëzim i madh.

Do të ishte e mrekullueshme të thosha se mund ta kisha arritur këtë nëpërmjet praktikave të mia shpirtërore ose nëpërmjet kërkimit ose meditimit. Por në rastin tim, i cili mendoj se është i ngjashëm për shumë e shumë njerëz, tretësi më i madh për egon gjendet brenda jetës sonë – struktura e ekzistencës sonë, thelbi i asaj që në të vërtetë po ndodh në përvojën tonë të përditshme.

Unë e shoh këtë si dicka që shpesh anashkalohet brenda kontekstit të spiritualitetit. Shumë prej nesh po përdorin spiritualitetin tonë si një mënyrë për të shmangur jetën, për të shmangur të parit e gjërave që vërtet duhen parë, për të mos u përballur me keqkuptimet dhe iluzionet tona. Është shumë e rëndësishme të dimë se vetë jeta është shpesh mësuesi ynë më i madh. Jeta është plot hir – ndonjëherë është hir i mrekullueshëm, hir i bukur, momente lumturie dhe gëzimi, dhe ndonjëherë është hir i egër, si sëmundja, humbja e një pune, humbja e dikujt që duam ose divorce. Disa njerëz bëjnë hapat më të mëdhenj në vetëdijen e tyre kur adiktimi i ka ulur në gjunjë, për shembull, dhe ata e gjejnë veten duke kërkuar një mënyrë tjetër të së qënit. Vetë jeta ka një kapacitet të jashtëzakonshëm për të na treguar të vërtetën, për të na zgjuar. E megjithatë, shumë prej nesh e shmangin këtë gjë të quajtur jetë, edhe pse po përpiqet të na zgjojë.

Vetë hyjnorja është jeta në lëvizje. Hyjnorja po përdor situatat e jetës sonë për të përmbushur zgjimin e vet dhe shumë herë duhen situata të vështira për të na zgjuar.

Ironia është se shumica e qenieve njerëzore e kalojnë jetën e tyre duke shmangur situatat e dhimbshme. Jo se jemi të suksesshëm, por gjithmonë përpiqemi të shmangim dhimbjen. Ne kemi një besim të pandërgjegjshëm se rritja jonë më e madhe në vetëdije dhe ndërgjege vjen përmes momenteve të bukura. Në të vërtetë, ne mund të bëjmë hapa të mëdhenj në vetëdije përmes momenteve të bukura, por do të thosha se shumica e njerëzve bëjnë hapat e tyre më të mëdhenj në vetëdije në kohë të vështira.

Kjo është diçka që shumë njerëz nuk duan ta pranojnë – se vështirësitë, vuajtjet dhe dhimbjet tona më të mëdha janë një formë e hirit të egër. Ata janë komponentë të fuqishëm dhe të rëndësishëm të zgjimit tonë, nëse jemi gati për to. Nëse jemi gati të kthehemi dhe të përballemi me to, ne mund të shohim dhe të marrim dhuratat që ato kanë për të ofruar – edhe nëse dhuratat ndonjëherë ndihen sikur po na detyrohen. Pavarësisht nëse rrethana është sëmundja, vdekja e një personi të dashur, divorci, varësia, problemet në punë – është e rëndësishme të përballemi me situatat tona të jetës në mënyrë që të shohim dhuratat e natyrshme që janë në dispozicion.

Në rastin tim, do të ishte mirë të isha në gjendje të thosha se pas dy sëmundjeve që përjetova, struktura ime egoike ishte shpërbërë plotësisht, se nuk po përpiqej të bashkohej përsëri dhe se unë ekzistoja në dritën e qartë e të qenit në çdo kohë dhe në të gjitha situatat. Fatkeqësisht, karma ime me sa duket nuk është aq e pastër. Kishte shumë më tepër për të ardhur. Në fakt, më shumë se sa mund ta kisha imagjinuar ndonjëherë.

Pasi pata zgjimin tim të parë, një nga mësuesit e mi më tha diçka që, në atë kohë, më dukej shumë e çuditshme. Mund të them se mësuesja ime ishte e lumtur për atë që kishte ndodhur dhe se ajo e kuptoi se diçka e rëndësishme kishte ndodhur me mua. Megjithatë, në të njëjtin takim, ajo më tha disa gjëra për t’u kujdesur. Ajo në thelb tha: “Këtu janë mënyrat se si mund të flakësh atë që ke kuptuar, që të shmangësh të vërtetën që ke kuptuar. Kjo është mënyra se si mund ta vendosësh veten përsëri në gjumë.”

Kur e tregoj këtë histori, njerëzit gjithmonë pyesin: “Cilat ishin ato mënyra? Çfarë ju tha saktësisht mësuesja juaj?” Por ndjenja e saj është se mësuesja ime po më tregonte mënyra që ishin të veçanta për mua. Ato nuk janë domosdoshmërisht universale. Gjëja qesharake ishte se mësuesja ime më tha për katër, pesë gjëra specifike për t’u kujdesur, dhe vetëm shumë vite më vonë kuptova se çdo gjë për të cilën ajo më kishte paralajmëruar kishte ndodhur. Unë kisha bërë të gjitha ato gjëra që ajo më thoshte të kujdesesha.

Dhe sigurisht, i kam jetuar të gjitha. Nuk ishte se ishte e gabuar të bësh ato gjëra; Në fakt, ishte duke i jetuar ato që pashë se sa e nevojshme ishte për mua t’i përjetoja ato gabime. Një nga paralajmërimet më të fuqishme që më dha mësuesja ime në atë kohë dukej mjaft e çuditshme. Ajo më tha të bëja kujdes, sepse shumë njerëz në të njëjtën fazë si timen do të takojnë dikë, do të dashurohen dhe do të udhëtojnë me atë person si një mënyrë për të shmangur veten. Në atë kohë mendova, “Çfarë në Tokë mund të thotë kjo?” Dukej kaq e largët dhe specifike – jo vetëm të takosh dikë, por më pas të biesh në dashuri dhe të shkosh në një udhëtim.

Nuk dukej aspak në kontekstin tim. Por ja, rreth katër vjet e gjysmë më vonë, takova një grua. Ishte një nga ato situata ku marrëdhënia ishte si Velcro. Gjithçka brenda meje që ishte nevojtare ose e varur ose e pashëndetshme përshtatej në mënyrë të përkryer me këtë person. Gjithçka që ajo kishte brenda saj që ishte e pashëndetshme përshtatej në mënyrë të përkryer me atë që ishte e pashëndetshme tek unë. Marrëdhënia u krijua rreth disa modeleve shumë të pavetëdijshme.

Nuk do t’ju tregoj gjithë përrallën e neveritshme, por shkurtimi I saj është se ne udhëtuam së bashku jashtë shtetit dhe kjo marrëdhënie ishte, në fakt, jashtëzakonisht e vështirë. Shtyu çdo buton që kisha. Më shtyu në një mënyrë që kurrë nuk e besoja se mund të shtyhesha, dhe vuajta në mënyra që nuk mund ta imagjinoja.

Marrëdhënia ishte një fatkeqësi jofunksionale, dhe unë isha kthyer një rrënim emocional duke e kaluar atë. Në një moment kuptova se situata ishte e çmendur. “Çfarë po bëj?” Mendova. “Si e solla veten këtu? Dhe si do ta shpëtoj veten nga kjo?” Në atë moment fillova të kuptoj diçka të rëndësishme—që edhe një herë e kisha futur veten në një situatë duke mos qenë i sinqertë me veten. E kisha lënë veten të tërhiqem nga dëshira dhe lidhjet dhe nuk kisha qenë i sinqertë për atë që po ndodhte.

Kuptova se e vetmja mënyrë për të dalë prej saj ishte të filloja të jem rrënjësisht dhe thellësisht i sinqertë me veten time, të filloja të merrja përgjegjësinë totale për vendin ku kisha përfunduar. E pashë që e vetmja mënyrë që mund ta bëja këtë ishte të heqja dorë nga çdo imazh që kisha për veten time, sepse çdo imazh që kisha për veten time, qoftë një person i mirë apo një person i dobishëm, një person i mirë apo një person i zgjuar apo një person i mençur ose një budalla – çdo imazh që kisha ishte pjesë e asaj që në mënyrë të pandërgjegjshme më kishte shtyrë në këtë situatë.

E vetmja mënyrë për të dalë nga marrëdhënia ishte të filloja të heqja dorë nga gjithçka që më kishte futur në të në fillim. Ajo që më kishte futur në të ishin të gjitha mënyrat e ndryshme në të cilat unë ende e perceptoja veten nga një nivel egoik. E vetmja rrugëdalje ishte të lija të ikte personin që doja të isha.

Siç thashë, nuk do t’ju mërzit me detajet, por përmes këtij procesi pati një shpërbërje më të thellë, më të jashtëzakonshme të entitetit egoik sesa kisha përjetuar më parë. Nuk ishte një shpërbërje si kur ulesh në meditim dhe ndjenja jote e vetvetes shpërbëhet në një gjendje të mrekullueshme pranie. Ishte më shumë sikur dikush po hiqte shtresat jashte meje, një nga një. Ishte shumë joceremonike. Nuk ishte e bukur, nuk ishte e sjellshme dhe nuk ishte e lehtë. Ishte ekzistenca që më shtynte një pasqyrë përpara fytyrës sime dhe më mbante aty, kështu që nuk mund të shikoja larg as për një sekondë.

Kjo ishte padyshim periudha më e vështirë e gjithë jetës sime. Megjithatë, përmes këtij procesi, më në fund gjeta gatishmërinë për të hequr dorë nga gjithçka që mendoja se isha. Unë isha në gjendje të heqja dorë nga çdo ndjenjë e vetvetes që mund të lindte ndonjëherë – qoftë kjo një ndjenjë e mrekullueshme e vetvetes ose një ndjenjë e tmerrshme e vetvetes, një ndjenjë e dobishme për veten apo një ndjenjë e padobishme e vetvetes.

Duke e lejuar më në fund përvojën të më zgjonte, të më kthjellonte, munda ta lëshoja. Marrëdhënia dhe ndarja e saj ishte një fund emocional. Më dukej sikur isha shtrydhur si një leckë – e gjithë ndjenja e vetvetes ishte shtrydhur nga unë. Por nëpërmjet përvojës, fillova të ndjeja gjithashtu se diçka e mahnitshme po ndodhte; Fillova të ndjej ndjenjën e lirisë që vjen kur kushtëzimi karmik shtrydhet nga sistemi juaj.

Me zgjimin që pata në moshën njëzetepesë, kuptova se nuk isha trupi, mendja dhe personaliteti im; Kuptova se e gjitha ishte një ëndërr. Por ajo që nuk e kuptova është se edhe pse ju e dini se është një ëndërr, ju duhet të përballeni me të. Nëse trupi, mendja dhe personaliteti janë ende të ndarë, nëse ka ende konflikte në sistemin tuaj që nuk plotësohen, do të ketë një tërheqje gravitacionale për ta kthyer vetëdijen në vuajtje.

Pashë se ajo që ndodh në trup dhe mendje nuk mund të shmanget përfundimisht. Gjithçka duhet të trajtohet – gjithçka. Gjithçka duhet parë. Nëse ajo që u realizua do të mishërohej, do të jetohej plotësisht, atëherë ky proces, sado i vështirë, ishte një nga proceset më të rëndësishme të gjithë jetës sime. Ishte si të kaloja nëpër ato periudha sëmundjeje që përshkrova; pasi mbaroi, ndjeva edhe një herë se nuk isha askush dhe asgjë. Kjo nuk ishte vetëm në një nivel absolut, jo vetëm në një nivel të zgjuar, por edhe në një nivel të mishëruar, si qenie njerëzore. Ndjeva se si është të jesh askushi, të jesh asgjë, si qenie njerëzore. Mund të tingëllojë negative, por kur ndihet plotësisht, është jashtëzakonisht pozitive – përulëse në kuptimin më pozitiv dhe më të bukur të fjalës.

E tregoj këtë histori sepse secili ka historinë e vet. Secili ka mënyrat e veta në të cilat jeta po përpiqet të mbajë një pasqyrë, të shtrydhë veten e kushtëzuar nga ne, të shtrydhë prej nesh mbajtjen dhe kapjen, të shtrydhë jashtë të gjitha besimet, idetë, konceptet dhe imazhet tona kundrejt vetes.

Nëse jemi të gatshëm të shikojmë, do të shohim se jeta është gjithmonë në procesin duke na zgjuar. Nëse nuk jemi në harmoni me jetën, nëse po punojmë në kundërshtim me të, atëherë është vërtet një udhëtim i vështirë, siç mund ta dëshmojë vetë jeta ime.

Kur nuk jemi të gatshëm të shohim atë që jeta po përpiqet të na tregojë, ajo do të vazhdojë të rrisë intensitetin derisa të jemi të gatshëm të shohim atë që duhet të shohim. Në këtë mënyrë, vetë jeta është aleati ynë më i madh. Është pothuajse një klishe shpirtërore të thuash se jeta është mësuesi yt më i madh. Nxënësit tundin kokën sikur e dinë se çfarë do të thotë kjo. Por ne mund ta dimë se çfarë do të thotë vetëm kur e kemi kaluar atë, kur i kemi lejuar vetes që jeta të mbajë një pasqyrë, në mënyrë që ta shohim veten qartë.

Të mendosh se ndriçimi vjen vetëm përmes përvojave të mrekullueshme është të mashtrosh veten. Po, ka raste kur dikush ka një zgjim spontan dhe ai ose ajo nuk ka shumë prirje karmike për të parë. Por kjo është e rrallë. Për shumicën prej nesh, rruga drejt iluminizmit nuk është rozë. Ne duhet ta pranojmë këtë, sepse përndryshe do ta lejojmë veten të udhëtojmë drejt asaj që ndihet mirë, asaj që mbështet imazhin tonë se si duhet të jetë rruga e zgjimit. Për shumicën e njerëzve, rruga e zgjimit ka momente të mrekullueshme, momente të thella dhe realizime. Por është gjithashtu një gjë e rëndë. Nuk është ajo për të cilën shumica e njerëzve regjistrohen kur thonë se duan të jenë të ndricuar. E vërteta e çështjes është se shumica e njerëzve që thonë se duan zgjim, në fakt nuk duan të zgjohen. Ata duan versionin e tyre të zgjimit. Ajo që ata duan në të vërtetë është të jenë vërtet të lumtur në gjendjen e tyre të ëndrrave. Dhe kjo është në rregull, nëse kjo është aq sa ata kanë evoluar.

Por impulsi i vërtetë dhe i sinqertë drejt iluminizmit është diçka që shkon shumë përtej dëshirës për të përmirësuar gjendjen tonë të ëndrrave. Është një impuls që është i gatshëm t’i nënshtrohet çdo gjëje që nevojitet për t’u zgjuar. Impulsi autentik drejt ndriçimit është ajo lutje e brendshme që kërkon çdo gjë që do të na sjellë në një zgjim të plotë, pavarësisht nëse do të jetë e mrekullueshme apo e tmerrshme. Është një impuls që nuk vë kushte për atë që duhet të kalojmë.

Ky impuls autentik mund të jetë paksa i frikshëm, sepse kur e ndjen, e di se është real. Kur keni hequr dorë nga të gjitha kushtet – kur keni hequr dorë nga mënyra se si dëshironi të jetë zgjimi juaj dhe si dëshironi të jetë udhëtimi – ju keni hequr dorë nga iluzioni juaj i kontrollit.

Nuk dua të krijoj një ide tjetër se zgjimi duhet të jetë i vështirë. Edhe ky është një iluzion, një imazh. Vetë zgjimi nuk duhet të jetë i vështirë. Por kalimi nga zgjimi i paqëndrueshëm në zgjimin e qëndrueshëm shpesh kërkon prej nesh më shumë sesa mund ta imagjinojmë.

Në fakt, ne duhet të jemi të gatshëm të humbasim gjithë botën tonë. Kjo mund të tingëllojë romantike kur e dëgjoni për herë të parë — “Oh, po, më lejoni të regjistrohem! Unë jam i gatshëm të humbas gjithë botën time.” Por kur e gjithë bota juaj fillon të shkërmoqet, dhe ju filloni të dilni nga gjendje të paimagjinueshme të thella mohimi, është diçka krejtësisht ndryshe.

Është diçka krejtësisht më reale dhe më e rëndë. Është diçka për të cilën disa njerëz regjistrohen dhe disa jo. Ne nuk kemi nevojë të kemi ndonjë imazh për atë që do të duhet për t’u zgjuar – nëse do të jetë e lehtë apo e vështirë. Mund të jetë e lehtë; mund të jetë e vështirë. Mund të jetë e lehtë dhe e vështirë. Mund të jetë gjithçka që mund të imagjinoni; mund të jetë shumë që nuk mund ta imagjinoni. Ky është rreziku i dhënies së këtij mësimi, I imi që të tregoj historinë time ose të them se gjëra të hollësishme mund të ndodhin në rrugë. Mendja mund ta kuptojë atë dhe të thotë: “Oh, jeta duhet të jetë vërtet e vështirë nëse do të zgjohem. Më duhet të kaloj momente të vështira.” Kjo nuk është domosdoshmërisht kështu. Ajo që duhet të jeni të gatshëm të bëni është të takoni veten dhe të përballeni me pasigurinë tuaj. Por sa prej nesh duan të kalojnë në pasiguri, në të panjohurën, në të pakontrollueshmen?

Ndoshta më shumë nga sa mendoni. Unë takoj gjithnjë e më shumë njerëz gjatë gjithë kohës që po angazhohen me dëshirë në këtë udhëtim, këtë rrugë drejt atij vendi ku ne aktualisht dhe gjithmonë kemi qënë.

Ky nuk është një udhëtim për t’u bërë diçka. Kjo ka të bëjë me të të shpërberit e atyre që ne nuk jemi, për të mos mashtruar veten. Në fund të fundit, është ironike. Ne nuk përfundojmë askund tjetër përveçse ku kemi qenë gjithmonë, përveçse e perceptojmë se ku kemi qenë gjithmonë krejtësisht ndryshe. Ne e kuptojmë se parajsa që të gjithë po kërkojnë është aty ku ne kemi qenë gjithmonë.

Është një gjë të thuash se gjithçka tashmë është parajsë, se të gjithë tashmë janë zgjuar, se të gjithë tashmë janë një Shpirt. Është e vërtetë, por siç tha një mjeshtër i mençur Zen shumë kohë më parë, “Një shëndet të mire ajo bën nëse nuk e di.”

Edhe një herë, ajo që kërkohet është një ndjenjë e caktuar ndershmërie. Gjithçka është tashmë në thelb e plotë, tashmë plotësisht Shpirt. Tashmë jemi aq sa do të jemi ndonjëherë. Por pyetja është – a e dimë ne? A e kemi kuptuar? Nëse nuk kemi, çfarë është ajo që na bën të perceptojmë ndryshe? Dhe nëse e kemi kuptuar, a po e jetojmë? A po aktualizohet? A funksionon në jetën tonë?

Dhe kështu një nga hapat më të rëndësishëm është të bini dakord me jetën tuaj në mënyrë që të mos largoheni nga vetja në asnjë mënyrë. Dhe gjëja mahnitëse është se kur nuk largohemi më nga vetja, gjejmë një sasi të madhe energjie, një kapacitet të madh për qartësi dhe mençuri, dhe fillojmë të shohim gjithçka që duhet të shohim.